Begrip voor de 'kinderlokker'

Margreet Blees bespreekt in 1969 met kennelijke instemming een boek dat het opneemt voor wat wij vandaag de pedofiel zouden noemen. Ik weet niet zeker of dit allemaal nog strookt met de huidige inzichten, en als dat wel zo zou zijn of je dit soort dingen nog hardop zou kunnen zeggen. Maar de gedachte erachter is pragmatisch: 'Als het kind de kinderlokker of aanrander als een griezelige moordenaar hoort beschrijven, is het nuttig effect van moeders waarschuwing waarschijnlijk nihil. Dat kind zal in de vriendelijke, zachtaardige man die een praatje aanknoopt niet de beschreven boeman herkennen.'

Dit is het derde deel van haar paginagrote bijdrage aan de Gooi- en Eemlander van 26 juli 1969.
Zie ook In 1969 speelden we kinderlokkertje en 'Kinderlokkers,' vooral angst bleek gevaarlijk. 

'Kinderlokkers,' vooral angst bleek gevaarlijk

Op zoek naar de feiten over 'kinderlokkers' in 1969 ontdekte Margreet Blees dat het meestal geen vreemde mannen zijn maar juist bekenden, dat jongens meer te duchten hebben dan meisjes, dat van lichamelijk geweld zelden sprake is, en dat ouders er meestal meer door van streek zijn dan de betrokken kinderen. Dat het daarom averechts kan werken om er heel veel aandacht aan te besteden. De inspectrice van de kinderpolitie in Hilversum vraagt zich hardop af of zelfs waarschuwen niet meer kwaad doet dan goed: de kans dat het gebeurt is miniem, de kans op een onterecht angstcomplex is veel groter.

Dit is het tweede deel van haar paginagrote bijdrage aan de Gooi- en Eemlander van 26 juli 1969.
Zie ook In 1969 speelden we kinderlokkertje en Begrip voor de 'kinderlokker'. 

In 1969 speelden we kinderlokkertje

Ik zat op de lagere school en er werd over gefluisterd. Dáár zou er een wonen. In dát bosje was er een gezien. Nu heten ze pedo's; wij hadden het over kinderlokkers. In het oudste stuk dat ik tot nu toe heb opgeduikeld, gaat Margreet Blees deze boeman te lijf, met bewonderenswaardige nuchterheid en een gouden pen. 'Grote mensen hebben ook hun fantasieën en angsten.'
Als moeder van vier kinderen had ze alle reden om bedreigingen van haar kroost te vrezen, maar ze wilde gewoon weten wat waar was en hoe dit gevaar zich nu werkelijk verhield tot andere, zoals het verkeer.

Euthanasie anno 1970

Deze zaterdag (7-11-2015) beschrijft NRC het drama van mensen die dementeren en zijn vergeten dat ze deze vorm van aftakeling ooit absoluut afwezen. Of niet meer in staat zijn hun euthanasieverklaring te effectueren. De euthanasie die je ontglipt, het is pijnlijk ironisch. Maar wat moet de doorslag geven? Je wens uit een vorig leven of de soms vrij onbezorgde dementie van nu?

In 1969 moest de discussie over euthanasie nog beginnen. De arts en psychiater prof. dr. J. H. van den Berg schreef in het pamflet 'Medische macht en medische ethiek,' dat de eed van Hippocrates (menselijk leven behouden, sparen en verlengen) verouderd was door de toegenomen mogelijkheden van de medische wetenschap. Je moest je afvragen of het leven na de medische ingreep nog zin zou hebben. Dat deed heel wat stof opwaaien.

Margreet Blees bespreekt hier Van den Bergs publicatie, een recensie uit de Gooi- en Eemlander van 14 februari 1970. Als je het leest wordt duidelijk hoeveel er sindsdien is bereikt.

Je bent puber en je vader dementeert

Lucille meldde zich zelf, na het lezen van eerdere artikelen. Na een ongeval begon het dementeringsproces van haar vader. Zelfs haar zus en broers, die het huis al uit waren, begrepen niet wat de invloed was op het leven van Lucille en haar moeder. Omdat haar vader altijd rare dingen kon doen, had ze alleen op school rust.

Eerst mijn moeder, toen mijn vrouw

Wat gebeurt er in een tweepersoons huishouden als een van de partners dement wordt? In het boekje 'Samen Eenzaam' van Margreet Blees uit 1988 vertellen partners van demente bejaarden wat de ziekte voor effect heeft gehad op hun dagelijks leven. Dat is niet niks, onder andere omdat de direct betrokkenen vaak zelf niet weten wat er aan de hand is, of de omgeving geen begrip heeft. Je kunt nergens meer heen en niemand komt meer langs.

Bijna dertig jaar later is er veel verbeterd maar een gezinslid met Alzheimer is nog altijd niet niks, blijkt uit de recente documentaire 'Demente En Dan?' van Ireen van Ditshuyzen (2013)

Het hoofdstuk uit 'Samen eenzaam' dat hier volgt betreft mijn grootouders. In de kantlijn kun je het hele boek downloaden.

Je kunt nog lang genoeg dood zijn

Mariëtte was 24 toen ze een einde aan haar leven maakte. Er was weinig opmerkelijks met haar aan de hand, tot ze opeens op drift raakte, niets meer leuk vond en nog geen half jaar later tegen haar moeder zei: 'Mamma, ik ben óp.'
Margreet Blees interviewde de moeder van Mariëtte begin jaren '80, over wat er aan Mariëttes daad voorafging en over de verwerking. Hoe zij en Mariëttes vader ermee omgingen, over het nut van een gespreksgroep, en over mensen die wel, of niet, nog eens van zich laten horen.
Uit het boekje 'Waarom heb je het gedaan' (1984), waaruit we eerder al een interview publiceerden. Het zijn de minst heftige verhalen uit de bundel. De interviews verschenen destijds in het weekblad Hervormd Nederland. Het hele boek wordt nu in de kolom hiernaast als download aangeboden.

Zelfmoord, verhalen van nabestaanden

Het voorwoord van 'Waarom heb je het gedaan?' (1984) van Margreet Blees staat vol rake observaties. Zoals over de schuldvraag: natuurlijk maken ouders fouten maar in de meeste gevallen leiden die niet tot zelfmoord van een kind. En ook: we delen vrij makkelijk in de vreugde van anderen, maar delen in hun leed is een stuk lastiger.

Het bleek makkelijker dan ze had gedacht om nabestaanden te spreken te krijgen. Vaak was het voor het eerst dat ze hun verhaal kwijtkonden. Het werden openhartige gesprekken en de hoop aan beide kanten was, dat andere nabestaanden daar iets aan zouden hebben.

Vanaf volgende week  op dit blog enkele hoofdstukken uit dit boek.

Van Lief tot Leed nu beschikbaar als download

Op deze blog zijn de afgelopen weken vijf verhalen verschenen over vrouwen die werden gestalkt en mishandeld door hun ex, meestal al voordat ze uit elkaar gingen. Deze verhalen zijn in 1986 gepubliceerd in het boekje 'Van Lief tot Leed,' en daarvoor in het weekblad Hervormd Nederland. Dit boekje is vanaf nu te downloaden, ook via de link in de kolom hiernaast.

Hij kreeg de messen netjes weer mee terug

Ans begon met haar man een hotel en dat liep zo goed dat hij na een jaar of twee dacht binnen te zijn. Toen kwamen de dure auto's en kwam ook de alcohol. Zo begon een verhaal in de categorie 'dit verzin je niet.' Daarin presteert hij het om haar ervan te beschuldigen het met de gasten te doen, terwijl zij de rekeningen krijgt van zijn hoerenbezoek. En zij krijgt het voor elkaar om, als hij behalve hun hotel ook het huwelijk van haar ouders heeft vernield, toch nog een tweede kind van hem te willen. Dat ook daar onaangename verrassingen op volgen, verbaast dan nauwelijks meer.

Alles wat hij vernielde was ook van hem

Wat in het verhaal van Sabitri opvalt is haar even onverwoestbare als misplaatste vertrouwen dat het beter zal gaan tussen haar en haar man. Als ze trouwen, als ze een ander huis krijgen, als de baby komt, als ze voor het eerst is weggegaan, en zelfs als ze eenmaal zijn gescheiden. Maar het wordt steeds erger.

Dit verhaal heeft een beklemmend open einde. Ik vraag me af: heeft mijn moeder de geïnterviewden nooit meer gebeld of bezocht? Ze moeten intussen dertig jaar verder zijn. Hoe is het met ze verder gegaan? Omdat achternamen ontbreken, voornamen zijn gefingeerd en alle researchmateriaal is verdwenen, is dat niet meer na te gaan.

Hiermee zetten we de interviewserie over mishandelde vrouwen voort.

Zelfmoord: 'Je blijft je schuldig voelen.'

In verband met de grote aandacht voor het onderwerp zelfmoord onderbreken we even de serie 'Van lief tot leed,' over stalken en mishandeling van (ex-)partners.  Nu een 'ingelast' hoofdstuk uit een ander boekje van Margreet Blees, 'Waarom heb je het gedaan?' (1984) over zelfmoord onder jongeren. Margreet interviewt nabestaanden. Die zitten altijd vol vragen. Zoals Heleen (22), op het moment van het interview net zo oud als haar broer Roel toen hij vijf jaar eerder van een flat sprong. Het boek waar dit interview instaat, 'Waarom heb je het gedaan?' bieden we nu al als download aan.

In het begin is zo'n man altijd schattig

Ook Liesbeth verslijt twéé onhebbelijke mannen, en ook in haar geval heeft de tweede losse handjes én een mes. Al gebruikt hij het nog net niet. Zo iemand blijkt heel zachtmoedig en lief te kunnen zijn, maar vooral vóór de relatie echt begint en daarna - bij de rechter. Liesbeth: 'Helemaal hetzelfde word je nooit meer.'

Een ex met een mes. Een verminkt been en een stoma

Dertig jaar voordat Linda uit Zevenbergen werd doodgeschoten in Waalwijk, tekende Margreet Blees dit verhaal op uit de mond van de toen 29-jarige Bea. De rillingen lopen over je rug als je het leest. Haar ex-man, die haar tijdens haar huwelijk al mishandelde, stak haar eerst zodanig in haar been dat volledig herstel niet mogelijk was. Direct na de proeftijd van het voorwaardelijke deel van zijn (lichte) gevangenisstraf deed hij het nog eens dunnetjes over. Een stoma was het resultaat. Bea klaagt dat ze bij de ene instantie na de andere haar verhaal moet doen en dat nergens iets van betekenis voor haar wordt gedaan.

Door God samengevoegd?

Eerste interview over vrouwen in uitzichtloze en gewelddadige relaties. Een streng godsdienstige opvoeding legt hier de basis voor een rampzalig huwelijk en een in alcohol opgeloste liefde. Uit het boek 'Van lief tot leed' (1986) van Margreet Blees.

Vrouwen zijn niets

Dit was de titel van de inleiding van het boekje 'Van lief tot leed' dat mijn moeder publiceerde in 1986. Vijf interviews met vrouwen die na een stukgelopen relatie werden mishandeld, gestalkt of op andere manieren gekoeieneerd. Hier alvast de flaptekst en de inleiding, vanaf volgende week de gesprekken. Na afloop van de serie komt het boekje als download beschikbaar.

Drie Waterlandertjes deel drie - schipperskind smacht naar bericht

Slot van mijn moeders kinderboekentrilogie uit de fifties, getiteld 'Op het water, op het land' zet de camera bij het schipperskind Roelfientje, dat smacht naar een brief van Greetje en Hans. Was bedoeld voor de leesvaardigheid in de derde klas van het christelijk lager onderwijs. Hier komt aan het einde wel een beetje de christelijke aap uit de mouw.

Bekijk/download het boek.

Drie Waterlandertjes, tweede deel

Drie Waterlandertjes gaat over drie Noord-Hollandse kindertjes, broer en zus Hans en Greetje en hun vriendinnetje Roelfientje. Mijn moeder, Margreet Blees, schreef de reeks in de jaren '50 voor het 'derde leerjaar' van het christelijk onderwijs. In deel twee, 'Drie min één,' gaan Hans en Greetje de boer op met aardbeien.

Bekijk/download het boek.

Drie Waterlandertjes, eerste deel (1958)

In de jaren '50 schreef Margreet drie kinderboeken over de belevenissen van kinderen uit haar geboortestreek, het 'Waterland' ten noorden van Amsterdam. De boeken waren bedoeld voor gebruik in het christelijk onderwijs. De twee hoofdrolspelers droegen de namen van haarzelf en haar man, Hans Blankesteijn.

Hier het eerste deel, 'Een schip aan de wal.'