Begrip voor de 'kinderlokker'

Margreet Blees bespreekt in 1969 met kennelijke instemming een boek dat het opneemt voor wat wij vandaag de pedofiel zouden noemen. Ik weet niet zeker of dit allemaal nog strookt met de huidige inzichten, en als dat wel zo zou zijn of je dit soort dingen nog hardop zou kunnen zeggen. Maar de gedachte erachter is pragmatisch: 'Als het kind de kinderlokker of aanrander als een griezelige moordenaar hoort beschrijven, is het nuttig effect van moeders waarschuwing waarschijnlijk nihil. Dat kind zal in de vriendelijke, zachtaardige man die een praatje aanknoopt niet de beschreven boeman herkennen.'

Dit is het derde deel van haar paginagrote bijdrage aan de Gooi- en Eemlander van 26 juli 1969.
Zie ook In 1969 speelden we kinderlokkertje en 'Kinderlokkers,' vooral angst bleek gevaarlijk. 

'Kinderlokkers,' vooral angst bleek gevaarlijk

Op zoek naar de feiten over 'kinderlokkers' in 1969 ontdekte Margreet Blees dat het meestal geen vreemde mannen zijn maar juist bekenden, dat jongens meer te duchten hebben dan meisjes, dat van lichamelijk geweld zelden sprake is, en dat ouders er meestal meer door van streek zijn dan de betrokken kinderen. Dat het daarom averechts kan werken om er heel veel aandacht aan te besteden. De inspectrice van de kinderpolitie in Hilversum vraagt zich hardop af of zelfs waarschuwen niet meer kwaad doet dan goed: de kans dat het gebeurt is miniem, de kans op een onterecht angstcomplex is veel groter.

Dit is het tweede deel van haar paginagrote bijdrage aan de Gooi- en Eemlander van 26 juli 1969.
Zie ook In 1969 speelden we kinderlokkertje en Begrip voor de 'kinderlokker'. 

In 1969 speelden we kinderlokkertje

Ik zat op de lagere school en er werd over gefluisterd. Dáár zou er een wonen. In dát bosje was er een gezien. Nu heten ze pedo's; wij hadden het over kinderlokkers. In het oudste stuk dat ik tot nu toe heb opgeduikeld, gaat Margreet Blees deze boeman te lijf, met bewonderenswaardige nuchterheid en een gouden pen. 'Grote mensen hebben ook hun fantasieën en angsten.'
Als moeder van vier kinderen had ze alle reden om bedreigingen van haar kroost te vrezen, maar ze wilde gewoon weten wat waar was en hoe dit gevaar zich nu werkelijk verhield tot andere, zoals het verkeer.

Euthanasie anno 1970

Deze zaterdag (7-11-2015) beschrijft NRC het drama van mensen die dementeren en zijn vergeten dat ze deze vorm van aftakeling ooit absoluut afwezen. Of niet meer in staat zijn hun euthanasieverklaring te effectueren. De euthanasie die je ontglipt, het is pijnlijk ironisch. Maar wat moet de doorslag geven? Je wens uit een vorig leven of de soms vrij onbezorgde dementie van nu?

In 1969 moest de discussie over euthanasie nog beginnen. De arts en psychiater prof. dr. J. H. van den Berg schreef in het pamflet 'Medische macht en medische ethiek,' dat de eed van Hippocrates (menselijk leven behouden, sparen en verlengen) verouderd was door de toegenomen mogelijkheden van de medische wetenschap. Je moest je afvragen of het leven na de medische ingreep nog zin zou hebben. Dat deed heel wat stof opwaaien.

Margreet Blees bespreekt hier Van den Bergs publicatie, een recensie uit de Gooi- en Eemlander van 14 februari 1970. Als je het leest wordt duidelijk hoeveel er sindsdien is bereikt.

Je bent puber en je vader dementeert

Lucille meldde zich zelf, na het lezen van eerdere artikelen. Na een ongeval begon het dementeringsproces van haar vader. Zelfs haar zus en broers, die het huis al uit waren, begrepen niet wat de invloed was op het leven van Lucille en haar moeder. Omdat haar vader altijd rare dingen kon doen, had ze alleen op school rust.